Dixi custodiam. A just man's peace and patience in his sufferings; considering the vanity of the world, and the providence of God.

[1] In finem, ipsi Idithun. Canticum David. [2] Dixi : Custodiam vias meas; ut non delinquam in lingua mea : posui ori meo custodiam cum consisteret peccator adversum me. [3] Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis; et dolor meus renovatus est. [4] Concaluit cor meum intra me; et in meditatione mea exardescet ignis. [5] Locutus sum in lingua mea : Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.

[6] Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens. [7] Verumtamen in imagine pertransit homo; sed et frustra conturbatur : thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea. [8] Et nunc quae est exspectatio mea : nonne Dominus? Et substantia mea apud te est. [9] Ab omnibus iniquitatibus meis erue me : opprobrium insipienti dedisti me. [10] Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti;

[11] Amove a me plagas tuas. A fortitudine manus tuae ego defeci in increpationibus: [12] Propter iniquitatem corripuisti hominem : et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus : verumtamen vane conturbatur omnis homo. [13] Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei. [14] Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.